[Boncuk]

Vaktiyle bir derviş, nefisle mücadele
makamının sonuna gelir.
Meşrebin usulünce bundan sonra her türlu süsten,
gösterişten arınacak,varlıktan vazgeçecektir.
Fakat iş yamalı bir hırka giymekten ibaret değildir. Her türlü
görünür süslerden arınması gereklidir.. .
Sac, sakal, bıyık, kaş, ne varsa hepsinden. Derviş,
usule uygun hareket eder, soluğu berberde alır.
-Vur usturayı berber efendi, der.Berber
dervişin saçlarını kazımaya başlar. Derviş aynada kendini takip
etmektedir.Başının sağ kısmı tamamen kazınmıştır.
Berber tam diğer tarafa usturayı vuracakken, yağız mı
yağız, bıçkın mı bıçkın bir kabadayı girer
içeri.Doğruca dervişin yanına gider, başının kazınmış
kısmına okkalı bir tokat atarak:
Kalk bakalım kabak,kalk da tıraşımızı olalım, diye kükrer.
Dervişlik bu... Sövene dilsiz,vurana elsiz gerek.
Kaideyi bozmaz derviş. Ses çıkarmaz,
usulca kalkar yerinden.Berber mahcup,fakat korkmuştur.
Ses çıkaramaz.Kabadayı koltuğa oturur,berber
tıraşa başlar.Fakat küstah kabadayı tıraş esnasında
da sürekli aşağılar dervişi, alay eder:
'Kabak aşağı, kabak yukarı.'
Nihayet tıraş biter,kabadayı dükkandan çıkar.Henüz birkaç
metre gitmiştir ki, gemden boşanmış bir at arabası yokuştan aşağı hızla
üzerine gelir.Kabadayı şaşkınlıkla yol ortasında kalakalır.
Derken, iki atın ortasına denge için yerleştirilmiş uzun sivri demir karnına dalıverir.
Kabadayı oracığa yığılır, kalır.Ölmüştür.
Görenler çığlığı basar.Berber ise şaşkın, bir
manzaraya, bir dervişe bakar, gayri ihtiyarî sorar:
-Biraz ağır olmadı mı derviş efendi?
Derviş mahzun, düşünceli cevap verir:
- Vallahi gücenmedim ona.
Hakkımı da helal etmiştim. Gel gör ki kabağın bir
sahibi var. O gücenmiş olmalı! Hikaye böyle...
Ama hayat da böyle...
Ensemize, kafamıza vurup vurup dalga gecen sahte
kabadayıların, kabağında bir sahibi olduğunu, bu sahibin de en affetmeyeceği şeyin kibir
ve kul hakkı yemek olduğunu unutmaya başlayanlar,koltuklarına,
makamlarına, rantlarına yapışanlar anlayacaklardır ??.
Gününüz,ömrünüz güzel olsun??..