[Mustafa Cilasun]

En zarif iğne oyasının değirmen misali zamanı
Dişlileri arasında öğütürken aşiyanı göz hazırı
Seyrederken yüreğin çeperlerinden sızıntı akar
Katlanılan çileler bir, bir dizilir film serüveni gibi

Gül kokusu ellerin parmakları hayatı dokurlar
İlmek, ilmek rızayı bari hakikatine erişmek için
Toprağın kıvamında ki tevazu coşkunun hazzını
Analığın meşkini, kız olmanın huzurunu bağışlar

İnsan olmanın, insanlığa kavuşmanın reçetesi
Bu kadar zarif bir şekilde tanzim edilmiş gülü
Koklamanın, onların dilinden anlamanın halidir
Buna bigane kalan insan, en bedevi bir beşerdir

Onlar bir aşktır, sevdadır, yağmurdur, karanfildir
Güzelliğin tek adresi, kâinatın bahçesi değerindedir
Sulbün banisi, sabilerin kanadı, şefkatin elçisidir
Onlar hayatı anlamlı kılan en değerli bir hazinedir

Bu güllerin kıymetini idrak edemeden solduranlar
Acımasızca yapraklarını kopartıp ortalığa saçanlar
Reklâm aracı ederek kullanan nice betbahlaşanlar
Bunlar bizim analarımız, bacılarımız bire gafiller

Yüreğim öyle yanıyor ki bir bilseniz bu kızlarımızla
Ekranların kanlı tuzaklarında, entrikanın odağında
Masum gönülleri bir çırpıda çalarken akbabaların
Ne kadar masum kaldıklarını öylece şaşırıp kalıyorum

Gözlerimden kanlar gelseydi, yüreğim hançerlenseydi
Dişlerim parçalansa, tırnaklarım kerpetenle sökülseydi
Mavzer kurşunları her bir tarafımı delik deşik etseydi
Görmeseydim, şahit olmasaydım her bir kepazelikleri